|
|
|
Batman la Fuga (Warner Bros. Park)
Het geloei van een sirene doorbreekt de serene rust van de Spaanse woestenij. Er is geen leven te
bekennen in deze verlaten droogte. Geen dorpen, geen verlaten woonstede. Niets dan stilte en rust.
Maar dan... de lucht wordt verscheurd door een sirene, een alarm. Het geluid van voetstappen
weerkaatst uit de betonnen gangen.
 |
| De treinen scheren rakelings langs Arkham Asylum. |
| |
 |
| Batman ziet er niet alleen intimiderend maar ook strijdbaar uit. |
|
We bevinden ons in Arkham Asylum. Enkele van Gotham City's gevaarlijkste criminelen zijn zojuist
ontsnapt. Het is aan Batman om hen weer achter slot en grendel te krijgen. En wij mogen mee.
Na een korte meandering in de buitenlucht, onder enkele angstaanjagende stalen constructies, sta je
voor twee hoge, indrukwekkende deuren. De ingang van Arkham Asylum. Achter deze deuren bevindt zich
de portier. Je zult de portierslounge echter leeg aantreffen. Vreemd. De sirene op de achtergrond
blijft doorgaan. Snel doorlopen dan maar. Dan kom je bij het cellengedeelte, met niets dan verlaten
cellen. De vele gebruiksvoorwerpen en curiosa in de cellen zijn het enige spoor dat nog te vinden
is van hun vroegere bewoners. Een rilling is moeizaam te onderdrukken. Met stevige pas doorlopen
dan maar. Vervolgens kom je aan bij de recreatiezaal, waar enkele onfortuinlijke gevangen er nogal
bevroren bijzitten.
Vervolgens is er een trap te beklimmen, gevolgd door een typisch Amerikaanse wachtrij, een meandering
die nog het meest wegheeft van een veehok.
De instapruimte zelf is - in tegenstelling tot het prachtige stationsgebouw - nauwelijks
gethematiseerd. Dit is erg jammer, des te meer omdat Batman La Fuga voor Six Flags normen extreem
goed gethematiseerd is. Het laden en lossen van de treinen gaat erg snel dankzij het goed getrainde
personeel.
Als je in de wachtrij loopt, heb je zicht op bepaalde delen van de baan. Zo kun je al een gedeelte zien
van de mooi aangeklede aanloop naar de eerste lift. Een klein stukje verder kom je langs het eind van
één van de drops die uitloopt in een grote waterplas en zie je de boten met een enorme
waterverplaatsing in het water duiken. Eenmaal binnen in het station moet je eerst nog
een stukje rondom lopen voordat je naar beneden kunt, het stationsplatform op. Nog even geduld, je kunt
zo instappen...
Aan de gezichten van de angstige bezoekers te zien heeft Batman veel trucs uit de kast moeten halen
om zijn gehate vijanden terug achter slot en grendel te krijgen. Deze standaard
"Batman"-kloon valt in goede aard in Spanje.
Langzaam, vergezeld van een ritmisch geratel bestijgt het treintje de massief uitziende lifthill. Een
stalen rooster blokkeert het zicht op de grond, zodat niet goed in te schatten is hoever de trein zich
boven de grond bevind. Hoe langer de weg omhoog duurt, hoe zenuwachtiger iedereen wordt. Klamme
handen, verhoogde hartslag, licht trillend... Dan verandert er iets, de hellingsgraad van de trein
neemt af. Dat kan maar één ding betekenen, de trein is boven. Onder luid geratel schiet
de trein een stuk naar beneden, en zwiert gracieus doch dwingend naar links, naar beneden. Naar
daar beneden. Want het toppunt van de lifthill betekende ook het einde van het stalen rooster,
dat het zicht op de grond blokkeerde. Nu opeens is heel goed zichtbaar hoe hoog de trein zich boven
de grond bevindt. Dertig meter lijkt opeens heel wat anders dan het vanaf beneden leek.
 |
| De flatspins worden met hoge snelheid genomen... |
|
Maar tijd om daarover na te denken is er niet. Met steeds groter worden snelheid stort de trein
zich naar beneden, alle 32 inzittenden zonder mededogen met zich mee slepend. Op een haar na wordt
de grond gemist, en de trein schiet omhoog, hoger en hoger, totdat blijkt dat de trein niet zomaar
optrekt, maar een looping heeft ingezet. In een fractie van een seconde bevindt de hele trein zich
op zijn kop, en net zo snel weer is de looping voorbij, en eventjes is boven weer boven, en beneden
is weer beneden. Eventjes. Want na een volgende close-encounter met de grond schiet de trein weer
omhoog, niet recht, maar draaiend.
De angstige passagiers trekken hun benen in, bang dat zij de buitenmuur van Arkham Asylum zullen
raken. De draai zet door. 120 Graden. 150 Graden. 180 Graden. 210 Graden. 240 Graden. Totdat we
weer waterpas op de grond afschieten. Wederom gooit de trein zich omhoog, omhoog... steeds hoger
totdat blijkt dat een tweede looping is ingezet. De G-krachten waaraan de passagiers worden
blootgesteld zijn immens. Na de tweede looping gaat de trein snel naar links, erg snel. Al het
bloed wordt naar beneden gedrukt; het wil als het ware door de tenen het lichaam van de passagiers
verlaten. Dan
verandert de trein van richting, gaat nu naar rechts. Op een ietwat rustiger tempo.
Een kleine adempauze voordat de trein zich weer richting grond stort, en in zijn duikvlucht een paar
planten mee grijpt. Een snelle en desoriënterende flatspin is wat volgt. Rakelings scheert de
trein langs één van de vele torens van Arkham Asylum. Even lijkt het alsof die
waterspuwer werkelijk een poging doet om enkele passagiers van hun benen te ontdoen. Dan volgt een
tweede flatspin, en een scherpe bocht naar links. Onder luid kabaal komt de trein tot stilstand.
Missie voltooid.
-Frank Cornelissen
|
|
|
